ซาหริ่มเป็นขนมไทยประเภทหนึ่งมีลักษณะเป็นเส้นที่มักมีหลายสีและรับประทานกับน้ำกะทิโดยมีรสชาติหอมมันและมีกลิ่นใบเตยอีกด้วย[1] ซาหริ่มมีขายอยู่ตามตลาดทั่วไปในประเทศไทยและเป็นที่นิยมเป็นอย่างมาก มักรับประทานโดยเติมน้ำเชื่อมและน้ำแข็ง ส่วนผสมสำคัญของซาหริ่มจะมีแป้งถั่วเขียว น้ำลอยดอกมะลิ น้ำตาลทราย น้ำใบเตยคั้น และน้ำกะทิ
ประวัติของขนม
ที่มาของขนมยังไม่เป็นที่แน่ชัดสำหรับซาหริ่ม บทความทางการเมืองที่วิเคราะห์คำว่าซาหริ่มได้อ้างถึงบทประพันธ์ในสมัยราชการที่สองที่ว่าความว่า ซ่าหริ่มลิ้มหวานล้ำ แทรกใส่น้ำกะทิเจือ
วิตกอกแห้งเครือ ได้เสพหริ่มพิมเสนโรย แล้วยังพบว่าซาหริ่มไม่ได้มาจากโปรตุเกสเพราะชาวโปรตุเกสจะทำขนมแห้งมากกว่าขนมเปียก ทว่า ซาหริ่มได้พัฒนามาจากทับทิมกรอบและลอดช่องสิงคโปร์ ทั้งหมดเป็นขนมแป้งเหนียวใสคล้ายวุ้นเส้นผสมสี และปัจจุบันชาวชวา-มลายูเรียกขนมนั้นว่า Dawet ดาเวต เรียกตัวแป้งวุ้นว่าเชนดอล Cendol จึงเชื่อได้ว่าซาหริ่มเป็นขนมที่ชาวไทยนำมาจากชาวชวาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย แต่ก็ได้รับการพัฒนาและปรับรูปแบบโดยชาวบ้านที่เรียกกันว่าภูมิปัญญาชาวบ้านนั่นเอง[2] นางวิภาวรรณ เทียมปานได้จัดทำเอกสารเกี่ยวกับองค์ความรู้ของขนมไทยและซาหริ่มโดยอธิบายไว้ว่า ขนมซ่าหริ่ม เป็นขนมที่ดัดแปลงมาจากขนมลอดช่อง แตกต่างกันตรงขนาดและสีของตัวเส้น ขนมลอดช่องจะมีเส้นใหญ่ ส่วนขนมซ่าหริ่มจะมีเส้นเล็กกว่า และมีสีสันหลากหลายสี ขนมซ่าหริ่มเป็นขนมที่มีวิธีการทาที่มีเอกลักษณ์เป็นของตนเอง ถ้าไม่มีความชานาญในการทาเส้นขนมจะไม่เป็นเส้นสวยงาม เส้นไม่เหนียว ขนมซ่าหริ่มสามารถนามาใช้ได้กับทุกงานในท้องถิ่น เช่น งานทาบุญ งานบวช งานประเพณีต่าง ๆ แล้วแต่ความต้องการของเจ้าภาพ [3] ทั้งยังบอกว่าขนมซาหริ่มนิยมรับประทานกันในฤดูร้อน
อ้างอิงจาก http://cooking.kapook.com/dessert/thai-dessert?page=3
